Ik mag je wel raken
maar niet precies dáár.
Ik mag je ook hebben
voor eventjes maar.
Je laat je wel zien
maar alleen in dát stuk.
Dan kan ik je nad’ren
voor wat tijdelijk geluk.
Ik pak je wel vast
maar jij houdt niet beet,
Ik kijk in je ogen
zie dat jij ’t niet meer weet.
Kan ik mij verhouden?
Ben jij wel gehecht?
Wat kun je niet zeggen?
Ben jij hier wel echt?
Er fluistert een boodschap
maar ik spreek hem uit.
Jij hoort het en voelt het
en stapt achteruit.
Ik ploeter en worstel
zak in het moeras
en vraag me dan af
of jij er ooit was…
© Carolien Oosterhoff – 2013